W polu czerwonym strzemię złote. W klejnocie nad hełmem w koronie pięć piór strusich. O początku tego herbu traktuje piękna legenda. Podczas wojny Bolesława Chrobrego z Rusią pod jednym z polskich rycerzy padł koń, ale tak nieszczęśliwie, że noga jeźdźca zaplątała się w rzemień od strzemienia. Widząc to jeden z nieprzyjaciół podskoczył do Polaka. Ten jednak, zerwawszy rzemień, zdążył wroga położyć trupem. Gdy tylko wsiadł na jego konia, starł się z kolejnym adwersarzem. Nie mając jednak czasu dobyć miecza, znowu uderzył nieprzyjaciela strzemieniem i ciężko rannego oddał królowi. Na pamiątkę tego zdarzenia waleczny rycerz i jego potomkowie noszą w herbie strzemię.
Herbem tym, najczęściej występującym na ziemi kaliskiej, krakowskiej, lubelskiej, ruskiej i sandomierskiej posługiwały się następujące rodziny: Bodzęta, Bojanecki, Brostowski, Buczyński, Burzyński, Buszczyński, Chwalibóg, Czerzawski, Czyżowski, Garlicki, Gołkowski, Grabiński, Grzywa, Janiszewski, Janowski, Jeżowski, Kania, Kapusta, Kijański, Kląp, Kleczeński, Kleczkowski, Kleczyński, Klempowski, Koczanowski, Korzeński, Krotosz, Królewski, Kulewski, Kurowski, Lenczowski, Łańcucki, Łącki, Łysowiecki, Marszyński, Papłoński, Pieczkowski, Pierzchała, Przytkowski, Rudnicki, Saliewski, Sroczyński, Strojnowski, Strzemieczny, Strzemień, Strzemiński, Sulikowski, Sułowski, Szalewski, Śląski, Świaborowski, Świeborowski, Świebowski, Taszycki, Trzeciak, Trzecieski, Tyszecki, Wielopolski, Wrzosowski, Wsieborowski, Wszeborski, Wścieklica,

© 1998-2000 by POLONIUM